Την αγαπώ την blogovision. Γενικά αγαπώ ότι έχει να κάνει με λίστες. Αλλά φέτος δεν έκατσε καλά το πράγμα, 20άδα δεν έβγαινε με τίποτα, με τσάκισε και η ξενιτιά, ε το να πράγμα έφερε το άλλο, το metobear πήγε μισό στη blogovision. Τώρα που επέστρεψα στα πάτρια και βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο όμως, ευκαιρία να πω κι εγώ δυο - τρία λόγια για όσα σημάδεψαν τη μουσική χρονιά που φεύγει. Αυστηρά προσωπικά και υπεύθυνα.
Οι απογοητευτικές επιστροφές
Ο δίσκος του Kanye West θα ήταν στο Τοπ 3 των δίσκων της χρονιάς αν δεν τον είχε γράψει ο Kanye West (μου είναι απίστευτα δύσκολα να τον πάρω στα σοβαρά πλέον), οι Arcade Fire δεν ανταποκρίθηκαν στις πολύ ψηλές προσδοκίες, οι δύο δίσκοι του Justin πέρασαν και δεν ακούμπησαν, οι These New Puritans απέκτησαν τάσεις αυτοκτονίας και εγώ το ίδιο ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο τους, η M.I.A. τα έκανε μαντάρα ενώ οι Knife το ρίξαν στο experimental και παρότι σε κάποια κομμάτια η συνταγή πέτυχε σε άλλα απέτυχε παταγωδώς. Οι Daft Punk πάλι ήταν εξαίρεση στον κανόνα. Αυτό και αν ήταν comeback! Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά το θρυλικό "Discovery" το γαλλικό ντουέτο έγραψε τον πιο παιγμένο μέχρι αηδίας δίσκο της χρονιάς. Άξιζε όμως το κάθε του δευτερόλεπτο. Τα είπε όλα ο Gee εδώ. Lose yourselft to dance χωρίς αύριο.
To "Do I Wanna Know"
Ντάξει, δεν το λες απογοητευτικό το comeback των Arctic Monkeys αλλά εικοσάδα στη blogovision δεν θα το βαζα. Ίσως φταίει το ότι ο δίσκος ξεκινάει με μια κομματάρα που τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι αδύνατον να συναγωνιστούν. Κολλάει η βελόνα στο "Do I Wanna Know". Να φταίνε οι ψυχοπονιάρικοι στίχοι; Να φταίνε τα ερωτιάρικα vocals του Turner; Να φταίει αυτός ο συνειρμός;
Οι ανερχόμενοι
Πολλοί και καλοί. Έχουμε και λέμε: τo σχεδόν αψεγάδιαστο πρώτο EP της Banks που θα κονταροχτυπηθεί με τη σαγηνευτικά εξωγήινης φωνή της FKA Twigs στα φετινά Mercury Prize, το πρώτο album των MSMR που στάθηκε στο ύψος του πρώτου περσινού τους single "Hurricane", το μελαγχολικό ντεμπούτο της Torres που ακολουθεί τα χνάρια της Marissa Nadler, οι κοψοφλεβιάριδες London Grammar, οι εθιστικοί, repetitive ήχοι των Factory Floor, το badass "True Romance" της Charli XCX, η bitchy R&B της MØ, η σαδιστική, βρώμικη, ghetto house του Zebra Katz και φυσικά οι Alunageorge με τη σωστή την ποπ, την πρόστυχη. Και άσε τον Justin να μασάει φραουλοτσιχλόφουσκες. Ειδική μνεία στις...
O πιο uplifting indie ήχος της χρονιάς + είναι κούκλες + με έκαναν να εκτιμήσω το "Wrecking Ball" της Miley Cyrus.
O James Blake
Αιώνια μελαγχολικός, το τρυφερό αγόρι με τη μεθυστική φωνή εν ονόματι James Blake ωρίμασε και επέστρεψε με τον δεύτερο και καλύτερο δίσκο του, μας έριξε την ψυχολογία στα τάρταρα και έκανε και liveάρα απ' ότι έμαθα.
To "Love is Lost"
To απρόσμενο comeback του David Bowie ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι θα περίμενε κανείς, πάρα την αχρείαστα τεράστια διάρκειά του. Και χάλια να ήταν όλο ο δίσκος όμως δεν έχει σημασία, από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το ένα και μοναδικό κομμάτι με αυτό το ένα και μοναδικό, λυτρωτικό remix. ΠΟΙΗΜΑ.
Το βίντεο κλιπ του "Work"
H Iggy Azalea είναι το νέο μου αγαπημένο τσόλι. Απίστευτα αισθησιακή, φλερτάρει επικίνδυνα με το κιτς και το χυδαίο, έκανε πολλές προσπάθειες να βγάλει πετυχημένα σίνγκλ φέτος αλλά ως επί το πλείστον απέτυχε παταγωδώς, αλλά είναι αυτή η μία φορά που τα κατάφερε και τρελάθηκε το σύμπαν. Το "Work" δεν είναι απλά ένα από τα πιο εθιστικά πράγματα που άκουσα το 2013 (δεν γίνεται να πει κάποιος τη λέξη "work" και να μην σιγομουρμουρίσω "work, work, work, workin' on my shiiiiiit") αλλά έχει και αυτό το εξοχόλαμπρο βίντεο κλιπ που βρίθει κινηματογραφικών αναφορών, ασυναγώνιστου coolnsess και style που εξφενδονίζουν την όλη εμπειρία της ακρόασης του πιο ένοχα απολαυστικού τραγουδιού της χρονιάς στα ύψη.
Οι Foxygen
Το πρώτο music crush της χρονιάς. Ρετρό, 60s, psychedelic rock nostalgia, ένας δίσκος για όλες τις εποχές: μου φέρνει στο μυαλό ήλιο, χιόνια, road trips σε κάμπριο, τσάι και marshmallow μπροστά από το τζάκι, μαριχουάνα και φοινικόδεντρα.
Το EP που έπρεπε να είναι δίσκος
Swedish pop και τα μυαλά στα κάγκελα. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το "Don't Stop", Annie το κοινό σου απαιτεί καινούργιο δίσκο τώρα.
To "Do I Wanna Know"
Ντάξει, δεν το λες απογοητευτικό το comeback των Arctic Monkeys αλλά εικοσάδα στη blogovision δεν θα το βαζα. Ίσως φταίει το ότι ο δίσκος ξεκινάει με μια κομματάρα που τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου είναι αδύνατον να συναγωνιστούν. Κολλάει η βελόνα στο "Do I Wanna Know". Να φταίνε οι ψυχοπονιάρικοι στίχοι; Να φταίνε τα ερωτιάρικα vocals του Turner; Να φταίει αυτός ο συνειρμός;
Οι ανερχόμενοι
Πολλοί και καλοί. Έχουμε και λέμε: τo σχεδόν αψεγάδιαστο πρώτο EP της Banks που θα κονταροχτυπηθεί με τη σαγηνευτικά εξωγήινης φωνή της FKA Twigs στα φετινά Mercury Prize, το πρώτο album των MSMR που στάθηκε στο ύψος του πρώτου περσινού τους single "Hurricane", το μελαγχολικό ντεμπούτο της Torres που ακολουθεί τα χνάρια της Marissa Nadler, οι κοψοφλεβιάριδες London Grammar, οι εθιστικοί, repetitive ήχοι των Factory Floor, το badass "True Romance" της Charli XCX, η bitchy R&B της MØ, η σαδιστική, βρώμικη, ghetto house του Zebra Katz και φυσικά οι Alunageorge με τη σωστή την ποπ, την πρόστυχη. Και άσε τον Justin να μασάει φραουλοτσιχλόφουσκες. Ειδική μνεία στις...
...Haim
O πιο uplifting indie ήχος της χρονιάς + είναι κούκλες + με έκαναν να εκτιμήσω το "Wrecking Ball" της Miley Cyrus.
O James Blake
Αιώνια μελαγχολικός, το τρυφερό αγόρι με τη μεθυστική φωνή εν ονόματι James Blake ωρίμασε και επέστρεψε με τον δεύτερο και καλύτερο δίσκο του, μας έριξε την ψυχολογία στα τάρταρα και έκανε και liveάρα απ' ότι έμαθα.
To "Love is Lost"
To απρόσμενο comeback του David Bowie ήταν πολύ καλύτερο απ' ότι θα περίμενε κανείς, πάρα την αχρείαστα τεράστια διάρκειά του. Και χάλια να ήταν όλο ο δίσκος όμως δεν έχει σημασία, από τη στιγμή που υπήρχε αυτό το ένα και μοναδικό κομμάτι με αυτό το ένα και μοναδικό, λυτρωτικό remix. ΠΟΙΗΜΑ.
Το βίντεο κλιπ του "Work"
H Iggy Azalea είναι το νέο μου αγαπημένο τσόλι. Απίστευτα αισθησιακή, φλερτάρει επικίνδυνα με το κιτς και το χυδαίο, έκανε πολλές προσπάθειες να βγάλει πετυχημένα σίνγκλ φέτος αλλά ως επί το πλείστον απέτυχε παταγωδώς, αλλά είναι αυτή η μία φορά που τα κατάφερε και τρελάθηκε το σύμπαν. Το "Work" δεν είναι απλά ένα από τα πιο εθιστικά πράγματα που άκουσα το 2013 (δεν γίνεται να πει κάποιος τη λέξη "work" και να μην σιγομουρμουρίσω "work, work, work, workin' on my shiiiiiit") αλλά έχει και αυτό το εξοχόλαμπρο βίντεο κλιπ που βρίθει κινηματογραφικών αναφορών, ασυναγώνιστου coolnsess και style που εξφενδονίζουν την όλη εμπειρία της ακρόασης του πιο ένοχα απολαυστικού τραγουδιού της χρονιάς στα ύψη.
Οι Foxygen
Το πρώτο music crush της χρονιάς. Ρετρό, 60s, psychedelic rock nostalgia, ένας δίσκος για όλες τις εποχές: μου φέρνει στο μυαλό ήλιο, χιόνια, road trips σε κάμπριο, τσάι και marshmallow μπροστά από το τζάκι, μαριχουάνα και φοινικόδεντρα.
Το EP που έπρεπε να είναι δίσκος
Swedish pop και τα μυαλά στα κάγκελα. Τέσσερα χρόνια πέρασαν από το "Don't Stop", Annie το κοινό σου απαιτεί καινούργιο δίσκο τώρα.
O Josh Homme
Η πιο καυλωτική φωνή του πενταγράμμου επιστρέφει δριμύτερη στον καλύτερο δίσκο των QotSA από το "Songs for the Deaf".
Το "Free the Universe"
Άλλο ένα "guilty pleasure". Καταρχάς δίσκος που περιέχει συνεργασίες με ονόματα από τόσο διαφορετικά μουσικά backrounds (από τον lead singer των Vampire Weekend, τους Dirty Projectors και την δεύτερη αδερφή Haim μέχρι την Peaches, τους Flux Pavillion και τον Busy Signal) αξίζει ειδική μνεία. Κατά δεύτερον, ο Diplo (head των Major Lazer) είναι μέγας μάγκας επειδή δεν βάζει όρια στη μουσική που φτιάχνει και ενσωματώνει σε αυτή μέχρι και τα πιο trash στοιχεία της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, απογειώνοντάς τα. Fuck it! Kαμία ενοχή. Pleasure σκέτο.
H απούσα Azealia Banks
Από πέρυσι το φθινόπωρο περιμέναμε το πρώτο, επίσημο άλμπουμ της Azealia Banks, του περσινού νούμερο ένα μου στη blogovision. Αντ' αυτού πήραμε το σουρεαλιστικό, θορυβώδες (αν και απολαυστικό) "Yung Rapunzel", δύο τρομερά απογοητευτικά single, πολύ τσαμπουκά στις συναυλίες και ασταμάτητους διαπληκτισμούς στο twitter. Why procrastinate girl?
H απούσα Azealia Banks
Από πέρυσι το φθινόπωρο περιμέναμε το πρώτο, επίσημο άλμπουμ της Azealia Banks, του περσινού νούμερο ένα μου στη blogovision. Αντ' αυτού πήραμε το σουρεαλιστικό, θορυβώδες (αν και απολαυστικό) "Yung Rapunzel", δύο τρομερά απογοητευτικά single, πολύ τσαμπουκά στις συναυλίες και ασταμάτητους διαπληκτισμούς στο twitter. Why procrastinate girl?
Ο Weeknd
Ο ατέρμονος πόθος που νιώθω για αυτό τον άνθρωπο δεν θα σταματήσει μάλλον ποτέ. Φαντάζει απλά απίθανο να αντισταθώ σε ότι κάνει. Ίσως φταίει το απύθμενο μουσικό του ταλέντο. Ίσως φταίει η σέξυ, τσιριχτή φωνή του. Ίσως φταίνε οι αναίσχυντα σεξουαλικοί στίχοι του. Haters gonna hate αλλά για μένα το "Kiss Land" είναι μια ακόμα απόδειξη ότι ο Weeknd είναι το απόλυτο r'n'b όνομα της εποχής μας.
Και ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς
Το "Settle" είναι πολύ περισσότερα από ένα "τίμιο house" όπως σχολίασαν πολλοί φέτος. Είναι ένα ιδιοφυές house. Είναι ένα παγκόσμιο μουσικό φαινόμενο. Είναι το πιο βαρύγδουπο breakthrough της πενταετίας. Είναι ένας μουσικοχορευτικός οργασμός. Είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Hands down.
Άντε και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου